تعلق
برگشتم شهرم!جایی که شاید بهش تعلق داشته باشم!!
دو تا برنامه ی تو گوشیم شدن برام ازار دهنده ترین!دوست دارم یه فکری به حال کانالای درسای مختلف و تمریناش کنم و بعدم برم و اصن یه سال تو این تلگرام پیدام نشه!پیدام نشه و نبینم چه خبره!نمیخوام حال هیشکیو بدونم!!!واقعا نمیخوام!
هی میبینم هی شوک میشم...گربه میکنم...میخندم...و بعد جنگ با خودم برای قوی بودن!
درس و اینا رو این چند روز کنار خانواده کنار گذاشتم!با اینکه کتابامم پیشمه!
باره اولیه ک فک میکنم تو زمان درستی اومدم دزفول!
هم بخاطر تولد مامان که امشب بود و هم اینکه حال خودم!باید یه جایی میبودم که حس کنم شاید شاید بهش تعلق دارم!
باید مهربونیای پدرمو تزریق میکردم‌تو نقطه نقطه ی وجودم تا مهربونیای هیچ مذکر دیگه ایو دلم نخواد...
اما امان از نیشای این برادرا!حسادتشون...حسادتشون داره منو زجر میده!دیگه به حدی رسیده که خودشونم میدونن!نه تنها خودشون!حتی مامان بابامم میدونن!و بعد من باید اینجا هم نقش مامانای دانا رو درارم و به خودم یاداوری کنم که ارزش این مادر و پدره انقدی زیاد هست که باید این حسای بچگانه رو کنار بذاریو بیخیال این باشی که حتی ناراحت شی!
نازنینو دیدم!دوست قدیمی!دوست مهربون!ولی حیف که فاطمه رو نشد ببینم!اما مهم اینه که از حالش خبر دارم...هرچقد دور...هرچقد کم..نازی خیلی خوبه
...نمیدونم چرا ولی با اینکه خیلی صمیمی نیستیم یه احساس راحتی و اعتمادی دارم بهش که شاید به کمتر کسی داشته باشم!
میگفت همه چی به یه ورمه و خیلی حالم خوبه این مدت!بعد از اینکه از تهران برگشتم اهواز همه چی عوض شد برام!
بر خلاف حرفی که میزد حس میکردم یه حالیه...یه حالی که خودشم نمیدونه چشه!ولی همه چی به یه ورش نیست!فقط اونقد خسته اس که نمیتونه بفهمه بعضی چیزا مهمه یا نیست یا اصن انقد خسته که راجب مهم بودنشون هم حوصله فک کردن نداره...
و من!من نمیدونم!تنها واژه ای که این روزا حالمو میگه اینه:"نمیدونم"
یه سری چیزای معدودی رو میدونم:
میدونم مبینا هیچ وقت عقب گرد نمیکنه!هیچ وقت!اگه تموم شدی یعنی تموم شدی!حتی اگه تو تک تک لحظه هامم به فکرت باشم محاله باز بشم مثل قبل!
میدونم راهم سخته!میدونم هدفم چیه!میدونم حداقل تا چند ماه دیگه برنامه هام چیه!و میخوام چیکار کنم!
میدونم هر ادمی که الان تو زندگیم مونده قرار نیست بیشتر به خودم راه بدم!و هیچ کس قرار نیست اون خط قرمز تو ذهنمو بشکونه!
میدونم انقلاب در راهه...انقلاب خانوادگی..و داستانی دیگر!
میدونم باید تلگرام و اینستا افتابی نشم تا امپر نچسبونم...تا از عصبی بودن مجبور نشم درد شونه امو تحمل کنم!یا حتی معده...
و خیلی چیزا رو نمیدونم...خیلیاشو....
دل تنگ رودخونه ی این شهر لعنتی بودم!این اب روان!این که بشینم بازم بهش بگم و بگم بعدم بگم برو...برو و به هیشکی نگو برات چی تعریف کردم رودخونه...
و دلتنگ یه جسم سردم که زیر یه مشت خاک خوابیده...که اگه بود...که اگه الان بود واقعا داستان فرق داشت...و دلتنگ فرشته خطاب کردناشم...دلتنگ چشمای به رنگ اسمونش..دلتنگ خنده هاش!بعد از بابا مهربون ترین کسی ک میشناختم بود...و هنوز وقتی روز مرگش...وقتی تابوتش....وقتی فرودگاه لعنتی یادم میاد میلرزم...گاهی هنوز فکر میکنم هست..هست ولی رفته اصفهلن...هست ولی پیش من نمیاد...و هنوزم نفهمیدم چرا!چرا باید یه ادم غریبه رو انقد دوست میداشتم...روزمرگش بابام خیلی سعی کرد ارومم کنه!ولی نمیتونست...و من چقد با بابام دعوا کردم که چرا نذاشتی برم بیمارستان پیشش!بخاطر اینکه باش نسبت خونی نداشتم؟!اون ادم از عمو های واقعیم برام عزیز تر بود!!!
و هر چیزی پایانی داره...
اینم پایان اون بود...
پایان من چه جوریه؟!کجاست؟!
راجب مرگم یه نظراتی دارم که واسه چند تا گفتم و بهم گفتن دیوونم!
اره من دیوونم :)
یه پایان بد بهتر از یه تلخی بی پایانه
البته بازم نمیدونم که به قضیه ربط داره یا نه:)))
floki