روزه اخری که تهرانم!
روز آخری که تهرانم...
یادمه شنبه که میخواستم پرواز کنم بیام به این شهر لعنتی دوست داشتنی خیلی خیلی استرس داشتم!یاده اخرین باری افتادم که مامانم چمدونمو میبست!با هم نقاشی های روی چوبی که برای بچه ها درست کرده بودم رو کادو پیچ میکردیم!یاده بغلش ...یاده اخرین گریه اش!
وقتی اومدم تهران دلگیر تر بودم!انگار هیچ جا هیچ وقتی حالمو خوب نمیکنه....فقط باید حواسمو پرت کنم!فقط راهش انگار همینه!
هر کی دور و برمه مامان داره...من ندارم!من ندارم!
اگه الان بود روزی ۲۰۰ بار بهم زنگ میزد!اعصابمو میریخت بهم :)
از شنبه اینجام و فقط یک روز بیرون رفتم!همش کنج خونه ی خالم اینا نشستم!یا فیلم میبینم تنهایی یا تو خودمم!یا چرت و پرت میگم بقیه میخندن دوباره میام میرم تو خودم!
قشنگ حس میکنم غول سیاه افسردگی بهم حمله کرده!با اینکه خیلی کارا میکنم ولی حس میکنم خوشحال نیستم اونقدری که باید!
دیدن یک بار دوستام کافی نبود!
تجربه ی یه روز در دانشگاه کافی نبود.... من از الان دلم تنگه!دلم تنگه این شهر و دوستامه!دلتنگ هاله و دختر خاله های مهربونم!
دلتنگ این حسی که بهم میگه مامانم تو خونس!فقط باهام قهره که زنگ نمیزنه نه چیز دیگه ای!!نه چیز دیگ ای!
قرار بود دیروز باهاشون کوه برم!ولی صبح انقد حالم بد شد که اصلا نشد برم!و بهشدت این موضوع روانمو بهم ریخت!خیلی خیلی ناراحت شدم!
واقعا به کوه رفتن نیاز داشتم...به دیدن شهر از بالا...
دوباره کی برمیگردم؟
اصن اونقدی زنده هستم که برگردم؟
دلم یه بغل بی پایان میخواد...دلم میخواد عین بچه ها توش گم شم و تموم نشه!
کاش شونه ای داشتم که بشه بهش کیه کنم و نگران فرو ریختنش نباشم!
کاش زندگی همونقدی ساده بود که سارا میگفت!
کاش کرونا نبود....کاش ما تهران بودیم...کاش من نبودم!
