بچرخ تا بچرخیم!
داره بارون ماد و من بالاخره دست از خوابیدن و فیلم دیدن برداشتم و نستم که از کارهام جلو ببرم!
ولی حاجی خوب نیستم! نه بخاطر اتفاق جدیدی! بخاطر انتظاری که تمومی نداره!
بخاطر اینکه از گره خوردن ها خسته‌ام! از صبر کردن! تحمل کردن...
حس زندانی رو دارم که زندانبانم هم خودمم!دلم رهایی میخواد از هر چیزی ه دست وپام رو میبندهو باعث میشه من خودم نباشم!
چند روز پیش تو صحبتم به اریا وقتی میگفتم از دزفول متنفرم میگفت تو وقتی تهران هم میای میخوای برگردی دزفول!
میدونی نکته همینه!!! این وزنه‌هایی که به پام وصل شده.. و خودم رو در مقابلش مسئول میدونم...نه بخاطر تفکر بقیه..بخاطر دلم!
دلم یه جمعی رو میخواد که دوستش داشته باشم. بهش تعلق داشته باشم. واسش تلاش کنم. ولی نه جمعی که شبیه زنجیربه پام باشه! نه جمعی که اذیت شدنام توش از خوشحالی هام بیشتر باشه!
کاش میشد خانواده رو هم آدم خودش انتخاب کنه! خودش انتخاب کنه تا سر حد مرگ عاشق چه آدم‌هایی باشه! به کی بگه بابا و دلشو دو دستی تقدیمش کنه!
خب اگه بخوام خیال بافی هامو کنار بزارم وقع بینانه ترین چیزی که کمکم میکنه اینه که تنها و مستقل باشم تا زمانی که اون جمعی که خودم میخوام رو درست کنم!
ولی یه چیزایی هست که خیلی وقته منتظرم تا به ثمر برسه و رها کنم!
مثلا وقتی به خودت یه قولی میدی که اگه فلان کار رو کنی جایزه‌ات این خواهد بود! جایزه من هم رهایی خواهد بود...
هر چند فقط یه قدم تا اون چیزی که میخوام مونده...
پازل زندگیم جوری کنار هم چیده شد که من کم کم بیشتر و بیشتر به تصویرای ذهنیم از خودم شبیه بشم!جرئت کنم و پامو یکم از گلیمم درازتر کنم تا بتونم فاتح دنیای خودم باشم!
مقابل دیدگاه‌های خانواده‌ام بیاستم و راه خودم رو بسازم...
کاش زودتر ایمیلی که میخوام برسه... کاش این اضطراب لعنتیم خاموش شه! کاش بازم ورق اونجوری بچرخه که منو برسونه به اونی که میخوام....
