احتیاط این بسته شکستنی ست!
امروز عصبانیم و ناآروم...
جدیدا هر اینترکشنی با ادم ها منو خسته میکنه!
حتی همین که بشینم تو آفیس و یکی بیاد باهام صحبت کنه. من خسته میشم و دلم میخواد فرار کنم
دلم میخواد برم تو تنهایی خودم حل شم...
به هیچی نمیرسم تو روزام...
دوست دارم سبک زندگیمو تغییر بدم ولی کنترل همه چی تقریبا از دستم در رفته و عصبی شدم انقد دویدم!
دلم واسه روزایی که آفیس خلوت بود و عموما ۴ ۵ نفر بودیم که همیشه بودیم و خیلی هم حرفی نمیزدیم با هم تنگ شده! عصرا هم میرفتیم باشگاه!
زندگیم واقعا یه روتین دیگه داشت...
چند وقته دارم فک میکنم اومدن به آمریکا ارزشش رو داشت؟
احساس میکنم یه وزنه ۱۰۰ کیلویی روی شونمه...
خسته شدم...
من چرا حالم هیچ وقت خوب نیست؟
جرا از یه سنی که گذشت دیگه حالمون خوب نشد؟
همیشه یه دلیلی برای ناراحتی هست...شاید هم روحمون سابیده شده دیگه...انقد که الان هر نوازشی هم واسش دردناکه!
چی شد واقعا؟ چه بلایی سرمون اومد؟
امروز که یه مشت اندرگرد از خود راضی داشتن بهم نیگا میکردن و خیلی طلبکار بودن که چرا دیر سر کلاس رسیدم، داشتم فکر میکردم که تو جه میدونی از وضعی که من دارم؟ از اینکه دارم هر روز و هر لحظه رو جون میکنم تا ادامه بدم و زندگی کنم....و واقعا افسردگی داره منو میخوره!
تویی که اینجا نشستی و از من توقع داری حالم خوب باشه میدونی چه فاکینگ چیزایی رو از سر گذروندم؟؟
همه ازم توقع دارن و من توقع دونیم داره پاره میشه...
دیگه از توانم خارجه که همه رو راضی نگهدارم!
دوستای ایرانم...دوستای اینجام...خانواده....استادا....ادوایزر...تی ای ادوایزر ها...بجه های کلاسام...خودم...
من واقعا دارم زیر بار این زندگی پاره میشم...
دلم یه شونه میخواد که بهش تکیه بدم...
کسی مثل مامانم که یه ور زندگیمو بگیره و بهم کمک کنه!
دلم کمک میخواد!
من نمیتونم تنهایی از پس همه چی بر بیام دیگه! میدونی چی میگم؟
