انقد تو مغزم با خودم حرف زدم و دلیل اوردم. واسه چپ و راست سرم که سرم درد گرفته!
دارم به این فکر میکنم خب اصن کی بود که اولین بار اومد گفت ادم خوب ادمیه که تو رابطه های طولانی بره ازدواج کنه و خانواده تشکیل بده!؟
اصن چرا این فرمیه که همه دوست دارن؟ حالا اوکی این فرمیه که همه دوست دارن چرا تایم لیمیتیشن داره؟
چرا انگاری یه مسابقه اس که اگه به موقع نرسی باختی؟ مخصوصا برای دختر ها!
چرا انگار دخترایی که مجرد موندن و مستقل موندن در نهایت پشیمونن؟؟
چرا اصن یکی باید همچین سختی رو به جون بخره!
دو سه روزه ذهنم درگیره!
درگیر اینکه چی شد اصن که من گفتم من یه رابطه جدی میخوام؟ اصن رابطه جدی چیه؟
من اون روز داشتم به صبا میگفتم که بابا جان رابطه رابطه است! جدی و غیر جدی نداره!
پس خودم درگیر چی شدم این وسط؟
درگیر اینکه ممکنه این هم جواب نده؟ انقد استرس دارم از اینکه باز اشتباه کنم که نمیتونم هیچ قدمی بردارم فقط دارم کله امو میزنم تو دیوار انقد که با خودم درگیرم!
خب حالا گیریم که بازم اشتباه بشه! جونام میسوزه؟ از بازی پرتم میکنن بیرون؟
مگه دنیا چند روزه که انقد دنبال این باشیم که یه وقت اشتباه نریم؟ مگه دنیا چند روزه که اشتباه بریم و بعد هی بزنیم تو سر خودمون که درستش کنیم!؟
سرم درد میکنه!
آدمیزاد از رابطه چی میخواد؟ غیر از سیراب شدن از محبت و همدلی؟
من دلم عشق میخواد!
دلم تپش قلب میخواد!
دلم محبت میخواد!
دلم میخواد حس کنم که زنم!
که میتونم میون دستای یکی اروم برقصم! لبخند بزنم و با لبخندم دلی رو بلروزنم!
دلم میخواد یکی یه جوری نگاهم کنه که دلم هوری بریزه!
دلم شیدایی میخواد!
سر گشتگی! دیوانگی!
دلم لک زده واسه محبت! واسه صمیمیت!
