تنهایی نشستم گوشه افیس با ویپ و قهوه‌م و دارم طز یکی از بچه های لبمون که تازگی دفاع کرده و کارمون با هم مرتبطه رو میخونم!
و به این فکر میکنم که چقد منتظر این لحظه بودم!
اینکه بشینم تو امریکا با تمام چیزایی که خودم خریدمشون ! تو افیسی که برا رسیدن بهش تلاش کردم! درسی رو بخونم که دوسش دارم!
و هی کف کنم واسه خودم!
فک کن!! چقد این روزا رو خیال پردازی میکردم!
راستش خیال پردازیام یکمم فرق داشت! تو خیال پردازیام من تنها نبودم اینجا! مخصوصا اون شبی که ادمیشن جفتمون اومد! با خودم فکر میکردم دیگه هیجی ما رو از هم جدا نمیکنه! ولی شاید یک ماه بعدش خودم کاری کردم که از هم جدا شیم!
ویپین نشسته بود رو به روم با صورتی که درگیر فکر کرد بود گفت تو چرا هیچ وقت راضی نیستی؟ همیشه یه چیز جدید میخوای؟
در حالی که لبخند داشتم دو تا جواب متناقض دادم:
۱- همه ادما همیشه راضی نیستن و بیشتر میخوان!
۲- من ادم راضی هستم که اتفاقا!
ولی فک کنم جواب درست هیج کدوم از این جوابا نیست! راستش من اره خب همیشه بیشتر میخوام! همیشه چیز ها رو نصفه ول میکردم میرفتم بعدی اگه خیلی طول میکشید پروسه‌اش
این کامیتمنت ایشوعه؟
اره خب من همیشه خیلی چیزا میخوام! و این رو دلیل پیشرفتم میدونم! راستش بنظرم اگه بیشتر نخوای اصن معنی نداره زندگی دیگه!!
ولی این که نصفه ول میکنم ربطی به بیشتر خواستن و پیشرفت کردن نداره! شاید بخاطر هایپراکتیو بودنمه! شایدم بخاطر بی صبر و حوصله بودنم! شایدم ترس از دست دادن باعث میشه خودم ول کنم برم!
یه مرض دیگه‌ای هم که در من وجود داره اینه که هی به خودم ثابت کنم «میتونم» و ذوق کنم!
یادمه قبل تر ها هر ادمی رو که میخواستم باهاش دوست شم و نمیشد انقد بازی میدادم و از طرق مختلف بهش نزدیک میشدم تا بشه اونی که من میخوام!
الان ولی از وقتی اینجام دیگه حوصله اینکارم ندارم!
