آنتی فرجایل

امیررضا برام یه پادکستی فرستاده بود که دو تا قسمت داشت و هر قسمتش ۲ ساعت! و موضوع بحث این بود قدرت عادت ها!

چند تا عادت میتونی از خودت بگی؟

-من عادت دارم وثتی با تلفن حرف میزنم راه برم.

-من عادت دارم وقتی سرکلاس به درس گوش میکنم نوت بردارم.

- من عادت دارم وقتی دارم تمرکز میکنم به یه چیزی گوش کنم همزمان باهاش یه کار دیگه کنم مثل راه رفتن یا خط خطی کردن!

-من عادت دارم صبح ها صبحونه بخورم!

-عادت دارم صبح ها قبل از ۹ از خواب پاشم!

- من عادت دارم شب ها قبل از خواب مسواک بزنم و دسشویی برم و حدود ۱۲ بخوابم!

- من عادت دارم با غذای بیرون نوشابه بخورم!

- من عادت دارم با وعده های غذاییم بشینم و فیلم ببینم!

- ...

 

میگفت آدم های موفق آدم های اونقد با اراده ای هم نیستن! آدم هایین که عادت های خوبی دارن!

میگفت برای اینکه یه عادتی رو شروع کنی باید بیرون رو بسازی ... عادتت رو به یه واقعه بیرونی گره بزنی! همین کاری که خیلی از ادیان رسوماتشون رو به زمان طلوع و غروب افتاب یا روز خاصی یا ساعت خاصی در روز مختص میکنن!

میگفت هر جا داری زور میزنی بدون داری یه چیزیو اشتباه میری!!

میگفت توی هر عادتی عقب نشینی و زمین خوردن وجود داره! ولی مسئله اینه که چطوری مدیریتش میکنی!
بحث این نیست که چقدر قوی تر شدی بحث اینه چقد انتی فرجایل تر شدی؟ میدونی فرقش چیه؟

انتی فرجایل ینی عیبی نداره خراب بشه ولی دوباره از اون نقطه ضربه نخواهی خورد!!

ولی هر چیز محکم و قوی‌ای احتمال اینو داره که از پا در بیاد!

میگفت شاید بخوای مثلا سیگار رو از زندگیت حذف کنی... میتونی برای شروع روزی ده دیقه کتاب بخونی! شاید تو ظاهر هیچ ارتباطی با هم نداشته باشن! ولی نکته اینه که داشتن مجموعه ای از عادت های خوب سبک زندگیت رو تغییر میده و در نهایت تو برای اینکه به اون خورده ریزه ها عادت کردی کنترل زندگی رو دستت میگیری و راحت تر به چیز ها نه میگی!

میگفت افتادن تو دام یه هوس شبیه یه سرسره اس! وقتی اولشه و اون بالایی راحت تر میتونی استاپ کنی! ولی اگه سر خوردی و افتادی دیگه رفتی و نمیشه جلوشو به این راحتی گرف! پس حواست باشه اون تمتیشن ها کجاست و قبل از اینکه سرسره هوس شروع شه جلوشو بگیر!

میگفت یه سیاستی هست که بازاریابا دارن برای اینکه یه چیزی رو بهت بفروشن با شیب کم شروع میکنن! مثلا اول خودشو طرف معرفی میکنه! پات رو میزاره لای در! و تو نمیتونی دیگه نه بگی! شیب کم! نتونستن نه گفتن! چقد که من درگیر این شدم بارها و بارها!
یه سیاست دیگه هم اینه که اول ازت یه چیز بزرگ غیر منطقی بخوان! و خب تو میگی نه! ولی چیز بعدی کوچیک تر رو از تو میخوان و خب تو به این یکی حتما میگی باشه!

 

نکته اینه تو و عادت هات یه من انتی فرجایل رو تشکیل دادی یا نه؟

 

محکم تر از همیشه!

این پارت از زندگی من برمیگرده به وقتی که خوداگاه و از صمیم قلبم به "تنهایی" لبخند میزنم و خوش آمد میگم!

 

-بهش پیام دادم گفتم ببین من میدونم راحب همه چی حرف زدیم ولی مطمئنی که نمیخوای با من باشی؟

گفت اره مطمئنم!

 

- باهاش اتمام حجت کردم و همه حرفامو زدم ولی به جای اینکه کنارم وایسه گفت من که میرم تو میمونی و این ادمایی که داری همه رو از دست میدی!

 

من هم لبخند زدم!به ادمای نصفه و نیمه زندگیم! اونایی که گاهی هستن گاهی نه! و بعد پاشدم قرتی پرتی کردم و زدم بیرون!

اره الان استانه تحملم شاید پایینه! شاید نازک نارنجی و ناراحت بنظر برسم!

ولی بنظرم بهترین زمانیه که تو زندگیم داشتم!

آزاد و رها به معنای واقعی کلمه! بدون اینکه نیاز باشه خودمو برای کسی توضیح بدم...

بدون اینکه اجازه بدم کسی تو تصمیماتم دخالت یا نقشی داشته باشه جلو میرم!

 

من همیشه حضور هر چیز اضافه ای اذیتم میکرد! الانم همینم!

دور مینداز هر چیز اضافه اذیت کننده ایو :)

 

بنظرم من و تو حقمونه که بدونیم ما بدون هیچ مذکری هم کاملیم! چیزی که از همه دخترها میبینم اینه که بعد از اینکه یه رابطه ای خراب میشه یا هر چی، دخترا اینطورین که انگار چیزی کم داشتن که ترک شدن یا الان چیزی کم دارن و کامل نیستن و نمیتونن خودشون زندگیشونو جلو ببرن!

ولی واقعیت واقعا یک چیز دیگه‌س 

من و تو برای اینکه اون چیزی که میخوایم بشیم به هیچ کسی جز خودمون احتیاج نداریم!

 

 

امروز که با محسن از ایران حرف میزدم فهمیدم چقد دورم از اون فضا! ولی هنوزم خبرای ناراحت کننده‌ش به گوشم میرسه و دلم رو خراش میده! ولی مثل قبل برام مهم نیست! مهم نیست کی چی فکری میکنه! کی چی میگه! کی چیکار میکنه!

و این جز بهترین اتفاقاتیه که برام افتاده!

 

این هفته دو تا دیت داشتم که کنسل کردمو نرفتم :)) و کلی ادم دیگه که جوابشونم ندادم!

و حتی به خودم احترام گذاشتم و تولد سپهر رو نرفتم!

ابن "نه" گفتن ها برای من. یه مسیری بود که توش دهنم سرویس شد تا یادگرفتم!

تا فهمیدم باید روی خودم تمرکز کنم!

 

 

تا فهمیدم اگه تنهام انتخابم بوده که یه رابطه مسخره نداشته باشم! و چیزی که من دنبالشم یه رابطه ای با احساسات متقابله! نه اینکه یه رابطه که صرفا خوش بگذره یا یه رابطه که فلان!

اون بیرون هزاران نفر هستن که حتی ازدواج کردن و خوشحال نیستن! رابطه اشونو دوست ندارن!

من انتخابم این نیست!

من نمیتونم تو رابطه ای باشم که به طور مساوی دوست داشته نشم یا دوست نداشته باشم!

من دنبال اون حس و درک متقابلم و بنظرم این موضوع ارزششو داره!

و تنهایی می‌ارزه با بودن تو هر رابطه نا سالم دیگه ای! و اینا بخاطر بدی من یا ادم دیگه نیست! بخاطر اینه که نشده....هنوز همچین مشخصه ای پیدا نشده برای من!

و الا من ادم موندنم! ادم ساختنم! فقط هنوز شخصش پیدا نشده :)

 

پس تصمیم میگیرم از این تلاش مضبوحانه هم دست بکشم :) بشینم یه گوشه و بسپارمش دست زندگی...چون این چیزی نیست که بسازی! اون چیزیه که باید پیدا بشه :)

 

و زمان! قشنگ ترین مفهوم جهانه! قشنگ ترین چیزی که بشر اختراع کرده! زمان همون چیزیه که ارومت میکنه دردت رو میبره یه جای درست میزاره.... ادم ها رو جای درستشون مینشونه!و بهت یاد میده!

 

و من خوشحالم از همه دردایی که دارم :)

درد لذت بخشه سراسر این زندگی 

عصبی از دو رویی ادم ها!

ما نون و نمک هم رو خورده بودیم

نمیدونم چقد به این جمله ادما هنوز وفادارن! ولی من اگه با یکی رو یه سفره نشسته باشم واقعا باهاش اینکارا رو نمیکنم!

لامصبا چطوری میتونین :)) چطوری میتونین انقد محکم بزنین و بعد راست راست بچرخین!

از همتون متنفرم! از خودم بیشتر از شماها! که بهتون اعتماد کردم...که تو خونه‌م راهتون دادم! که رو یه سفره باهاتون نشستم!

ازتون متنفرم.....

از تک تک ایرانیای این شهر لعنتی متنفرم!حالم از تک تک اکیپاتون بهم میخوره! از تک تک حرفاتون! از اینکه همتون فقط به خودتون حق میدین و میرینین به همه ادما!

از اینکه همتون خاله زنکین!

جالب اینه! زبون منو توی گاو یکیه!

حالا کافیه همین من بمیرم! یهو میشم عزیز دو عالم :))

دوست دارم گوشیمو بردارم به همشون زنگ بزنم و تا جایی که میتونم فحش بدم و بعد قطع کنم!ولی نمیتونم!لعنت به من که نمیتونم

موند تو چشمام زل زد گفت من که میرم تو میمونی و همه رو داری از دست میدی

من با لبخند گوشه لبم اینطوری بودم که نیست که حالا اینا رو داشتم انگار!! انگار که چیکار کردن برام!

خدا لعنت کنه دوستی های خاله خرسه رو!

و من اینجوری بودم که اقا من ادم بده ولی اون چرا اینکارو کرد؟ نگام کرد گف الان بحث کاریه که تو کردی :)))

کاش میتونستم این عصبانیتمو یه جوری خالی کنم فقط!

یه موقع هایی :)

یه موقع هایی هست که حالِ هیچی نی
مِثِ من هر روز به ساقیا رسید میدی
دیگه نه جایی با اکیپ میری
نه دیگه با کسی تیم میشی، نیس چیزی
بتونه ذوق بندازه تووت
هر جا میری دَووم میاری یه ماه به زور
زندگی بدونِ احساس خوب
تکرارِ شب ، تکرارِ روز
میکِشی توو از گُل های سبز و هِی
چِشِت دنبالِ شبِ ، دوباره مست کنه
دکترام بهت میگن خوراکت الکلِ
لش و لِه ، روو تخت اُوِر
میری اَ خونه بیرون یه غمی توو مَردمِ
به هیچ دردی نمیخوری بدت میاد از خودت
کسی ندونه میگه این آدم خُله
میرقصه جلو آینه سیاه مست و لِه
می‌خورم به قصدِ خودکشی مُدام
هفت هشت ساعت کُمام، بعد میگم کجام
رد شدم از ظرفیت مجاز
اَ تنها کسی که نترسیدم خداست
هر نیم ساعت حالم یه جور
می‌خوابم یه جور، بیدارم یه جور
انقد میخورم وایسم به زور
اینا بمونن و مُخای آکبندشون
یه موقع هایی هست که دیگه خسته میشه روحم
سمتِ چپِ سینم یه چیزی شکسته توو من
بپرسین حالمو بازم دروغ که خوبم
ولی بی رَمَق تر از همیشه توو کما ام روو تخت
بخیه خورده زانو هام به زمینِ سرد ببین
چی به روزم آوردن که راضی ام به همین که هست
هر روز آینه میبینتم رنگش میشه پریده تر
یه موقع هایی هست که شاید بشی شبیهِ من
شاید بشی شبیه من گاهی
سختیشو بدی اَ ریه ات پایین
منو همین وضعیت *
به مواد می ارزید سگِ بد حالی
میزنه مهتابی ، توو تاریکی ، توو فکرِ
این که این تنهایی جایِ کی توشه ؟
من و تو و چشایِ باز و نگاه ِ بیهوشت
لبم از دور چشاتو میبوسه
هنوزم همه چی توو همِ توو اتاقم
هنوزم ته میکشم حس میکنم تورو دارم
به زمین و زمان میکشم فحشِ مادر
توو مستی هم حتی نذاشتم جایِ تو بخوابن
اَ کُلِ هیکلم خوبه فقط حالِ وجدانم
زنده موندم توو مسیرِ لاک پشت وارم
اَ چشمِ خودم هزار بار افتادمُ
ایرانم هنوز با این که پاسپورت دارم
یه موقع هایی کجم و کوله
پوستِ گردنم نَسَخِ نفسِ توِ
من همون که حرف زد اَ دهنِ خودش
تو همون که توو بغلا بغلی شده
تا اینجاش رفت ، خب باقیشم می‌ره
ما که سِر شدیم بعد از این حالا هرچیِ
تا الان که هر جا راه داره رفتیمش
ولی خب یه موقع هایی مُخِت درگیرِ
یه موقع هایی هست که دیگه خسته میشه روحم
سمتِ چپِ سینم یه چیزی شکسته توو من
بپرسین حالمو بازم دروغ که خوبم
ولی بی رَمَق تر از همیشه توو کما ام روو تخت
بخیه خورده زانو هام به زمینِ سرد ببین
چی به روزم آوردن که راضی ام به همین که هست
هر روز آینه میبینتم رنگش میشه پریده تر
یه موقع هایی هست که شاید بشی شبیهِ من

من هنوز زنده ام!

دیدم نمیتونم که هم با کسی راجبش حرف نزنم هم ننویسم...

یه داستانی از اول این ماه شروع شد که باعث شد روزهای زیادی رو درگیرش باشم!

من سعی کردم دوست پیدا کنم توی تابستون...پس با چند نفری دوست شدم...ولی دوستای قبلیم با دوستای جدیدم مشکل داشتن! یعنی خب تو یه کتگوری جا نمیشدن! منم اوکی بودم!

ماجرا از اون جایی شروع میشه که این خوش نیومدنه تبدیل میشه به تیکه انداختن...

تیکه انداختن دسته ای به دسته ای دیگه! اون وسط حسی که به من دست میده حس جالبی نیست قاعدتا! چون دو تا دسته دوستامن!

این تیکه ها راجب اعتقادات یه دسته‌س! که خب چیز قشنگی نیست! من جواب میدم! ولی خب در واقع جوابمم چیز جالبی نمیشه!

یه روزی سر شوخی و خنده دهن بی صاحابمو باز میکنم و میگم که چی شنیدم!

و این حرف حلقه رو کامل میچرخه و نمیدونم چطوری به گوش بهروز میرسه که بدون اینکه از من چیزی بشنوه منو بلاک میکنه!

اولش سفر بودم! گفتم مهم نیست!

بعد که برگشتم رفتار نگین رو دیدم که سرد تر شده بود! در حالی که میگفت نشده! ولی من حسش میکردم!

و امروز...

امروز سپهر ماشین جدیدش رو اورده بود تا ما رو ببره کروگر....ینی اونا رو ببره کروگر و نگین گفت اگه میخوای تو هم بیا...اولش دو دل بودم که برم یا نه.... ولی نمیدونم چرا رفتم

که ای کاش نرفته بودم...

اونقد جمع سرد بود که هیج کی حرف نمیزد...بعدشم که از بقیه جدا شدم...اون سه تا خریدای خودشونو کردن مم جدا خرید کردم و یک ساعت دم چک اوت منتظر بودم...شبیه یه ادم اینویزیبل بودم!

شاید ادم بپرسه خب مگه مجبوری؟

نمیدونم! اخه نمیفهمم چطوری ادما همه چیز رو یادشون میره! اوکی من یه اشتباهی کردم که دهنمو وا کردم! ولی د اخه لامصب خودت واقعا اون حرفا رو زده بودی! اگه من اشتباهم دهن لقیه تو اشتباهت قضاوت ادمیه که نمیشناسی!

و بعد من دارم بیشتر از هر کس دیگه ای این وسط جر میخورم!

دودسته ادم رو که از دست دادم...

ادم بده‌ی داستان هم که من شدم!

 

تو کروگر در حالی که به چرخ خرید تکیه داده بودم سعی میکردم فقط بغضمو قورت بدم و گریه نکنم!

احساس ترد شدگی خفه ام میکرد!

 

یادم اومد چرا شبیه مایع بودم تو تمام روابطم و همیشه سعی میکردم همه ادما رو راضی نگه دارم! چو از این حس لعنتی ترد شدگی متنفر بودم...! مشکل من با تنهایی نبود! مشکلم با ترد شدگی بود!

مشکلم با بودن تو یه جمع و از اون جمع نبودن بود!

حس تعلق نداشتن به جایی به توشم....

 

من نمیگم اشتباه نکردم!ولی تنبیه من این وسط از همه سخت تر بود! یه دقیقه به خودتون زحمت دادین فک کنین که این وسط سر من چی اومد؟ کسی اصن واسش مهم بود مبینا چی شد؟ نه!

 

به روبه روم نگاه میکردمو با سپهر حرف میزدم بهش گفتم دیر یا زود همین میشد! چه فرقی میکرد...

ولی صدای خورده شیشه های قلبمو میشنیدم که از همه ادما متنفر شده بود!

ترد شده بود! از همه بدش میومد! میخواست جیغ بکشه!

میخواست به ادما بگه لامصبا شما حتی به من مهلت ندادین از خودم دفاعی کنم! ادم با دشمنشم اینجوری نمیکنه!

 

دلم گرفته امروز اسماعیل! امروز از هر جمعه ای جمعه تر بود!  عین همون جمعه های کذایی گذشته!

فاصله‌ی من و تو یه پلک روی هم گذاشتنه

بعضی وقتا همه چیز رو به طرز عجیبی حس میکنم!

اکثر مواقع یادم نیست که تو مردی و نیستی! ولی یه وقتایی مث الان... حست میکنم! که نزدیکی! یه پلک زدن باهام فاصله داری ... کافیه چشمامو ببندم و تو رو به روی منی...

گاهی یاد میره چه شکلی بودی! ولی حس بغلت رو یادمه! حس نرمی موهات رو یادمه... عادت هات...

بعضی وقتا خودمو تو اینه میبینم و از خودم فرار میکنم! انگار که این من نیستم و تویی...

یه وقتایی به خودم میام میبینم عین تو یه دستم زیر سرمه یه دستم چشممو کاور کرده و مثل اون روزایی که تو خواب نگاهت میکردم خوابیدم!

نمیدونم مفهموم خاک سرده کی قراره تاثیر بزاره مامان...

چند وقته صدات نکردم؟

چند وقته با هم بحثمون نشده؟

چند وقته حرص نخوردی و اروم همون طوری یه دستت زیر سرت و یه دستت روی چشمت خوابیدی؟

تو همیشه کم میخوابیدی... و الان... سه ساله که خوابی... بس نیست؟ خستگیت در نرفت؟ نمیخوای از خواب بیدار شی؟؟

 

تو خوابمی...تو ذهنمی...تو قیافمی :)) چیکارت کنم اخه؟ ازت هم نمیشه فرار کرد!

مث همون موقع ها که تهش مچمو میگرفتی الانم میگیری...توی بی ربط ترین روز سال و توی بی ربط ترین حالت ممکن میای سراغم مچمو میگیری و میگی منو یادته؟

اره یادمه!

یادمه زیبای من!

تو رو با لبخند کج و کوله ات... تو رو با خستگی چشمات... با گریه هات... با بدن سردت...با اغوش گرمت....تو رو یادمه....

تو شبیه ویولنی... هم زیبایی هم با هر ارشه ای که کشیده میشه یه جوری دلمو خش میندازی هم ارومی...هم...

کافیه چشمامو ببندم...

روزای بچگیم میاد جلو چشمم همون موقع که صب که چشممون وا میشد من بودم و تو... تو کارای خونه رو میکردی و من عین یه جوجه دنبالت توی خونه راه میافتادمو کارای خودمو میکردم...

همیشه پای تلفن که حرف میزدی فال گوش بودم و مدام میپرسیدم کیه؟ چی میگه؟ چرا؟ 

و تو کلافه میشدی...

 

مامان زیبا....تو چی؟ منو یادته؟

 

حس میکنم فامیل اگه دلشون برای من تنگ میشه بخاطر توعه...چون اونا با دیدن من یاد تو میافتن!

من انگار زاده شدم که ادامه‌ی تو باشم! توی دنیای دیگه ای!

 

برای من هر چیزی یه موقعی گیر کرده....سال های شمسی هم توی سال ۹۸ گیر کرده برام...همونجایی که هر بار چشمات پر از اشک میشد از رفتن زندایی...

حالا هممون تو ۹۸ گیر کردیم و تو هم هستی کنارم! با همه جر و بحثامون! با همه ایرادامون!

محسن هست ناهید و احسان....بابا... هممون کنار همیم با همه ایرادامون...

گاهی وقتا دلم واسه همون روزایی که همیشه ازشون فراری بودم تنگ میشه! همون روزا که مجبورم میکردین پاشیم ۵ تایی بریم بیرون و تهشم احتمالا من با احسان بحثم میشد

 

مامان بازم میگم تو رفتی و خیلی چیزها رفت...

خیلی چیزها رفت و برنگشت....

تو رفتی و من رفتم....(تو از اون خونه رفتیو من از اون شهر رفتم)

 

کاش میتونستم فقط یه بار دیگه از پشت پلکم بکشمت بیرون و بغلت کنم...صدات رو بشنوم و بوی تنت رو تا نفس دارم بدم توی سینه ام....

ذخیره اش کنم برای تموم سال های بعد از ۹۸.....

برای اون تابستون داغ ۹۹ وقتی داشتن یه مشت خاک توی سرت میریختن و من داشتم از حال میرفتم....

برای تموم اون روزایی که سعی میکردم جاتو پر کنم و نمیتونستم...

برای تموم اون روزایی که دیگه حتی تلاشی برای پر کردن جات نکردم و تسلیم شدم!

 

من بغلت رو میخوام واسه کنار اومدن با این گریه های گاه بیگاه دلتنگیم...

تو که انقد سنگ نبودی

پس کی پا میشی از این خواب طولانی...

رفیق باز

بعد از مدت های طولانی مینویسم که کلی اتفاقات مختلف افتاد و در نهایت یه جلسه با ساناز یکم اشفتگی مغزم رو باز کرد. و فکر های تنهایی بعدش باعث شد که حرف هایی داشته باشم برای گفتن.

همونطوری که میدونین من خیلی درگیر کانسپت روابط با آدم ها بودم بعد از ورودم به آمریکا

ترس از تنهایی

پیدا کردن کامیونیتی که میخوام

پیدا کردن یه همراه

و ترس از دست دادن!

 

سلسله اتفاقات اخیر عین یه تکون دادن شدید بود که باعث شد از خواب بیدار شم بنظرم!

و در نهایت احساسی که الان دارم یه حس آرامش به شدت زیباس! که دلم نمیخواد با هیچ چیزی عوضش کنم!

 

توی صحبت هام با ساناز به این نتیجه رسیدیم بیشتر از اینکه من دنبال رابطه باشم دنبال پیدا کردن اون تیم و گروهم! گوهی که توی ایران طی سال ها همیشه داشتم! به جز بچگی!

یعنی من زمانی که پامو گذاشتم تو مدرسه شروع کردم برای خودم ادم پیدا کردن! گروه دوستی ساختن! و همیشه علارغم تمام حرفایی که خانوادم میزدن که رفیق خوب نیست و فلان من خیلی جس خوبی به ادم ها و گروهام داشتم!

حس تعلقی که شاید خانواده بهم نمیداد رو میتونستم از دوستام بگیرم!

با بزرگ تر شدن سنم دسته ادمایی که باهاشون دوست میشدم عوض میشد و ادم های بهتر و همراه تری پیدا میکردم و همیشه این تو ذهنم بود که رفیق پایان نداره!
دور و نزدیک بودنش فرقی نداره! اون همیشه هست!

و واقعا هم همینطور شد! من از دزفول رفتم تهران ولی اون رفیق هام برام موندن!

از تهران اومدم امریکا ولی بازم اون رفیق هام برام موندن!

حتی روزایی که خانواده داشت انواع و اقسام فشار های عصبی رو بهم وارد میکرد من اغوش هایی داشتم که هیچ کدوم از اعضای خانوادم نداشتن!

و همینجوری هم اصن سروایو کردم!

 

پس وقتی وارد امریکا شدم و دور شدم از اون ادم ها و دیدم بعد از دو روز و دو هفته و دو ماه و ... نمیتونم اون آغوش ها رو داشته باشم رفته رفته شبیه یک مرغ پر کنده خودمو به در و دیوار کوبیدم!

 

شروع کردم تنها بودن رو فهمیدن! ترومای بچگی و ترس از اون روزای کزایی تنهایی و هیچ کسی رو نداشتن برگشت! دونه دونه اتفاقات بچگیم شبیه یه فیلم دوباره برام تکرار شد! اتفاقاتی که با برادرم افتاده بود، دعواهای بچگیم! اون روزایی که میشستم گوشه‌ی اتاقم و برای خودم روز مرگم رو تصور میکردم! یا روزی که فرار میکنم رو! اصن همون کنج اتاق نشستنه!

یک دور کامل من اون مبینای کودکی رو دوباره زندگی کردم!

دوباره به ادم ها پناه اوردم و شکست خوردم! دوباره شده بودم یه ادمی که باید دعوا میشد تا کاری میکرد و...

انگار تمام اون کودک رو توی این یک سال من دوباره تجربه کردم!

الان که دارم مینویسم بنظرم بیشتر میک سنس میکنه و پشمام ریخته!

و درنهایت تهش با یه سری دعوا و اینا من برگشتم به مبینای ۲۰ و خورده ای ساله!

یه خودم اومدم دیدم رو به روش نشستم و ازم داره میپرسه تو اصن میدونی از رابطه چی میخوای و من در حالی که دارم ساندویچ مکدونالدمو گاز میزنم میخندم و میگم خیلی چیزا! تهش هم با یه حالت گوز پیچی میگم فک کنم نه! و به نظرم تموم چیزایی که شمردم براش چرت و پرتی بیش نبود!

توی جلسه رو به روی ساناز نشستم که بهم. میگه اسم اینا رابطه نیست تو رابطه نمیخواستی!تو داشتی محبت جمع میکردی!

یادم میاد شب قبل در حالی که با هم خیابونای ارلینگتون رو متر میکردیم داشت بهم میگفت رفیق بمون! من بخدا رفیق بازم :))

به ساناز لبخند میزنم و خوشحالم.که این ادم از بیرون گود هر از چند گاهی یه چیزی بهم میگه که پشمامو میریزونه!

 

 

تو باشگاه درحال دویدن به رابطه فک میکنم!‌به خواستن و نخواستنش! به داشتن و نداشتنش!

به این نتیجه میرسم که من واقعا نمیخوام تنها باشم در نهابت!

ولی من هر جوری حساب میکنم فقط رفیق هام برام موندن! نه زید هام نه خانواده و نه هیچ چیز دیگه ای!

شاید واسه من اینجوری کار میکنه خب! چه اصراریه که همه ادما یه قالب و فرمول یکسان رو جلو برن!؟

حتی من تو رابطه ای که با رفیقم داشتم خوشحال تر بودم!!

همونجا پای دستگاه بهش پیام میدم که ما رفیقیم :) و لبخند میزنم و با خودم میگم نمیزارم تو از دستم بری :)

در رد نظریه‌ی وسترن مدیسرن

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

و پایان ۲۵ سالگی من!

شاید مفهموم خوشبختی همین باشه که آدم هایی رو داشته باشی که کنارشون شب تولدت رو سر کنی :)

راستش شاید اون آدم ها هر سال کنارت نباشن! شاید یه سری ادم ها رهگذر باشن! یه سریا موندگار عجیب و غریب...

ولی مهم اینه که تو بازه‌ای از زندگیت یه جوری با ادم ها بوده باشی که ادم ها دوست داشته باشن که بیان کنارت و شب تولدت رو هر جوری که هست باهات جشن بگیرت :)

و این خوشحال کننده‌ترین حالتیه که میتونم یه تولد رو توضیح بدم!

امروز در کمال ناباوریم آدم هایی اومدن کنارم و اولین تولدم رو تو خاک امریکا جشن گرفتن که من سراسر لبخند و شوق شده بودم!

و آدم هایی هم بودن که نبودن ولی یه جوره قشنگی بهم نشون دادن از دور میشه قلب یه آدم دیگه رو تاچ کرد....

و من در حالی که ۲۵ سالگیمو با لبخند به پایان رسوندم اومدم تا بنویسم... شاید خوشبختی همین باشه :)

تغییر!

من از بلاتکلیفی متنفرم

بلاتکلیفی شبیه دو سه روز قبل از امتحانه!

نه اونقد زوده که بخوای شروع کنی و قوی بخونی، نه اونقدر دیره که بزنی زیر همه چی و شل کنی!

بلاتکلیفی...

 

در حالی که داشتم تو سگ سرما قدم میزدم به سمت کافه، داشتم به تغییرات جدیدم فکر میکردم!

اینکه زینب برگشت بهم گفت از بس مشاور رفتی دیگه اوستا شدی

اینکه آریا برگشت گفت چقد با ادب شدی!

و هزار تا آدم دیگه که بهم گفتن خیلی تغییر کردم!

حس میکردم یه تازه متولدم که یه گوشه ای از این دنیام و تنهام :) و انگار اون همه لباسه منو بغل کرده بود!

خیلی. چیزا واسم دوره... انگار که اصن یه نفر دیگه زندگیشون کرده نه من!

اونقدر پوست انداختم و تغییر کردم که خودمم باورم نمیشه!

خیلی چیزا تکلیفشون مشخص شده و سر جاشون رفته و از یه دوره طولانی بلا تکلیفی اومدم بیرون :)